Maraton Biały Kościół
Sobota, 17 września 2011
· Komentarze(2)
Kategoria ~ w towarzystwie, zawody
Suchą, pełną słońca sobotę 17 września mogę określić dniem dwóch powrotów. W wymiarze publicznym - po trzech latach przerwy znów odbył się w Białym Kościele mini maraton pn. Amatorski Rajd po Wzgórzach Strzelińskich. Prywatnie - po raz pierwszy od 25 kwietnia 2010 r. wystartowałem w zawodach MTB.
Poprzedniego dnia położyłem się spać wyjątkowo wcześnie. Zostawiłem sobie na sen - bagatela - 10 godzin, od 22 do 8, podczas gdy normalnie z konieczności sypiam po 5-6 h. Na śniadanie postawiłem na sprawdzony dawniej patent - jajecznicę z makaronem. Choć można to uznać za dość ciężkostrawną potrawę, mogłem sobie na nią pozwolić - wyścig zaczynał się o 14:00. Niezaprzeczalna zaleta: pozbycie się efektu ssania aż do końca wyścigu. Zapakowałem w camelbak, prócz wody, pompkę, dętkę, skuwacz i przydatne w drodze powrotnej lampki. Po czym ruszyłem w drogę.
Z domu wyjechałem o 10:00, po drodze na dworzec zajeżdżając na Orlen dopompować świeżo wymienioną przednią oponę na 4,5 bar. Na stacji przy kasie niespodzianka: od 16 do 22 września we wszystkich pociągach osobowych można przewieźć rower za friko. W weekend to żadna oszczędność wobec 1 zł za bilet na przewóz roweru. W tygodniu - owszem, normalnie dopłata kosztuje 5,5 zł do każdego biletu. Wygodnym szynobusem Kolei Dolnośląskich dojechałem punktualnie na 11:25 do Wrocławia. Po 10 minutach przesiadka, z przeprawą przez cały remontowany dworzec, do klasycznego EZTa PR sunącego do Międzylesia. Po chwili przedział bagażowy zapełnił się rowerami, i niekiedy ich właścicielami. 11:45 - rozlega się konduktorski gwizd, czy jak kto woli fachowo Rp11, i wszystkomówiące "66 327 - odjazd!"
odprawa
fot. Piotr Szostek
w doborowym towarzystwie ;-) - po zapisach
fot. Radosław Kwiatkowski, Express Strzeliński
Na miejsce dotarliśmy tuż przed 13:00. Ok. 20 minut zajęła mnie odprawa, po czym w ramach rozgrzewki udałem się na objazd w mniejszym stopniu końcowego, a później w większym - początkowego odcinka trasy. Nie licząc zmienionej lokalizacji startu, gdyż 3 lata temu startowaliśmy z innego ośrodka nad tym samym jeziorem, przynajmniej początek się nie zmienił. Wnioski z rekonesansu były następujące: zająć dobre miejsce na starcie, wyrwać na asfaltowym podjeździe do przodu, bez obaw cisnąć na pierwszym sypkim zjeździe, po czym zarośniętą polną drogą ok. 2-4 kilometra jechać najpierw z lewej, a później tylko środkiem. Na ów drodze inaczej jechać się po prostu nie dało - skutecznie uniemożliwiały to głębokie koleiny.
Na linii startu zaczęliśmy ustawiać się ok. 13:50. Czułem się wyśmienicie. Odpowiedni wypoczynek, a może i późna pora startu, zrobiły swoje. Mając w pamięci doświadczenia z Bikemaratonów w postaci nieco gorszych wyników spowodowanych - w moim odczuciu - pozycją na starcie, postanowiłem zająć w (jedynym) sektorze lepsze miejsce. I udało się - stałem na lewym brzegu drugiej linii zawodników. W końcu stało się. Przemówił organizator, przemówił ksiądz (i pokropił), pistolet wystrzelił (nie bez problemów (-; ) - i ruszyliśmy. Start nastąpił z niewielkim, pięciominutowym opóźnieniem.
tuż przed startem
fot. Hanna Buczkowska - Słowo Regionu Strzelińskiego
Moja świeżo ułożona "strategia" startowa w połączeniu z odpowiednią pozycją na starcie zdała egzamin. Na pierwszej prostej zdołałem objechać kilku zawodników, po czym na krótkim asfaltowym podjeździe za pierwszym zakrętem znalazłem się na czele peletonu, tuż za goniącymi w ucieczce Markiem Alchimowiczem i Pawłem Wawrzyńskim. Chwile te uwiecznił obiektyw pana Franciszka Cygala.
fot. Franciszek Cygal
Niebagatelną jak na mnie, trzecią pozycję straciłem tuż przed wjazdem na polny singiel otoczony koleinami, gdzie najwidoczniej nie ja jeden wiedziałem, że wiele będzie zależeć od kolejności wjazdu. Wyprzedziło mnie trzech zawodników i od tego czasu do ok. ósmego kilometra jechałem prawdopodobnie szósty. Nie było więc tak pięknie jak w pierwszych minutach, ale i nie najgorzej.
Podjazd na górę Gromnik od 8 do ok. 10. kilometra dał mnie nieco w kość. Mówiąc krótko, wyszedł brak treningów na podjazdach. Jednak uparcie gnałem co sił pod górę, świadom, że przy mojej technice, choć wiele się poprawiło w tej kwestii, moją przewagą są podjazdy i musi być ona jak największa, gdyż pewnie stracę na zjazdach. Obawy były nieuzasadnione - na zjeździe z Gromnika nie straciłem. Na początku podjazdu wyprzedziłem jednego z tych, którzy wyprzedzili mnie na wjeździe w teren (nr 8, jak się okazało zwycięzca w kat. junior), natomiast w 3/4 ów podjazdu wyprzedził mnie Jakub, z którym przyjechaliśmy pociągiem z Wrocławia. Wjeżdżając na sam wierzchołek góry wskoczyłem chyba na właściwe obroty, albo zwyczajnie się rozgrzałem, albo zaczął działać wciągnięty na początku podjazdu żel. W każdym razie podjazd, mimo takiego jak przedtem, albo nawet ciut mocniejszego nachylenia, przestał mnie męczyć. Od początku było nieźle, ale teraz pojawiła się moc.
Przed Gromnikiem. Fot. Piotr Szostek
Techniczny zjazd z Gromnika - bez przeszkód. Mały zgrzyt to ostry zakręt przed samym zjazdem, w którym nie wyrobiłem i musiałem wypiąć się z SPD i błyskawicznie obrócić rower "ręcznie". Całość zajęła dosłownie sekundy, ale pozostaje niesmak, że to jednak nie cały maraton non-stop (choć z siodła nie zsiadłem, trzeba było się podeprzeć nogą). Problem z takimi zakrętami wychodził już podczas treningów w lasku na singlu na stoku w kierunku torów (za hopkami), muszę więc nad tym pracować.
Po właściwym "zjeździe" terenem, można powiedzieć dwustopniowym: stok Gromnika, a następnie mniejszy kamienisty wyjazd na szosę, nastąpił wjazd na długą asfaltową prostą. No, powiedzmy nie tyle prostą, co długi łuk. Tam najpierw usiadłem na koło, a następnie wyprzedziłem jednego zawodnika. Według kalkulacji, o której wtedy nie myślałem, a którą analizuję teraz - mogłem wtedy być piąty. Szczęście nie potrwało jednak długo, bowiem objechany najpierw zrewanżował się tym samym: choć zdążyłem uciec spory kawałek, dogonił mnie i siadł na koło, następnie zaś za zakrętem na węższą drogę uciekł.
Kawałek dalej, we wsi, do której prowadził asfalt, katastrofa. Gnając na największym przełożeniu, wówczas po pewnym "odpoczynku" na dłuższym asfaltowym odcinku ponad 30 km na godzinę, posugerowałem się ciut krzywo ustawioną strzałką i wjechałem przez otwartą bramę w podwórze, przejeżdżając kilkadziesiąt metrów. Wnet wybiegł gospodarz, krzycząc że pomyliłem trasę. Momentalnie zawróciłem na podjeździe pod górkę prowadzącą do gospodarskiego pola, panicznie kręcąc co sił w kierunku szosy, na której zakręt znajdował się oczywiście ZA gospodarstwem! Daremne były moje starania - ktoś w tym czasie zdołał mnie objechać i, sądząc po koszulce, był to najpewniej "junior" z numerem 8 oraz jeszcze ktoś. Jadący po mnie problemu w tym miejscu raczej nie mieli, po moim wyjeździe gospodarz zamknął bramę. Ja, wnerwiony tym, co strzeliło mnie do głowy, by skręcić w to podwórze, pojechałem niezmiennym tempem po właściwej już, idealnie oznakowanej trasie. Podkreślam swój błąd. co do jakości oznakowania firma Grabek Promotion może się uczyć.
Skoro o Bikemaratonie mowa, kawałek dalej pojawił się spory odcinek typowy dla tej serii. Mianowicie: długa, niewymagająca droga polna z jednym zakrętem i lekkim zjazdem. Na mej twarzy pojawił się na chwilę diabelski uśmieszek, a przez myśl przeszło wspomnienie tak niezwykle górskich edycji, jak wrocławska na nowej trasie, czy poznańska... Tymczasem trasa pokazała pazurek: ubity dukt zmienił się w piaskownicę! Po kilkudziesięciosekundowej zabawie w fale Dunaju mogłem już nieskromnie powiedzieć, że jestem dumny ze swoich umiejętności i nowych opon. Na Saugaro 2.0, niededykowanych na taką "nawierzchnię", dało się to przejechać. Dalej droga przekształciła się najpierw w polny "singiel", a później w krótki leśny dukt. Przy jego zakończeniu, za mikroskopijnym podjazdem przy wjeździe na szosę, na zakręcie tradycyjnie stał operator Telewizji Strzelin.
Mniej-więcej od tego momentu, ok. 5 kilometrów do mety, trasa przebiegała lekkim zjazdem niemal wyłącznie po asfalcie. To akurat jedna z nielicznych wg mnie ujemnych stron tego mini maratonu i sądzę, że fajnie byłoby, gdyby w przyszłych rajdach przy zachowaniu trasy przejezdnej dla każdego, o co w tym terenie nie powinno być trudno, udało się ten odcinek zastąpić czymś terenowym. Póki co jednak jedyny teren przed metą to delikatnie pofałdowana wąska ścieżka do ośrodka wypoczynkowego. Przed startem zdążyłem ją sprawdzić, dlatego wiedząc, że zbliżam się do mety, przejechałem ją tak szybko jak potrafiłem i - jak należy - z impetem wpadłem na metę. Wrażenie niesamowite. Wlatuję na metę, podczas gdy pani spikerka przy biurze zawodów odczytuje mój numer, imię i nazwisko, tuż po zatrzymaniu otrzymuję pamiątkowy medal za ukończenie. Mija jeszcze kilka minut, nim słyszę "i dojechała już pierwsza dziesiątka"...
Meta. fot. Franciszek Cygal
W oczekiwaniu na wyniki fot. Hanna Buczkowska
W oczekiwaniu na wyniki i losowanie nagród fot. Piotr Szostek
wynik:
kategoria AMATOR /wszyscy od 18 l. wzwyż/
miejsce: 7 w kategorii, 8 open (na 65 startujących)
czas: 1:04:53
dla porównania mój wynik z dokładnie tej samej trasy z 2008 r.:
13 w kategorii, 18 open (na 44 startujących), 1:13:55
Jak na start po długiej przerwie, z praktycznie żadną bazą kilometrową z tego roku, z treningiem bez ładu i składu który nie sposób treningiem nazwać (wot, trochę techniki w lasku) - jestem niezwykle zadowolony. Nie muszę chyba pisać, że apetyt rośnie w miarę jeżdżenia... ale na tym skończę. Co za dużo, to nie zdrowo.
relacje w Internecie:
- Słowo Regionu Strzelińskiego
- Express Strzeliński
słowo od organizatora:
- Białykościół.pl
Organizatorom dziękuję za świetny rajd! Pozdrawiam wymienionych w tekście i niewymienionych.Z niewymienionych - w szczególności Mateusza. Mateusz przyjechał na rajd z nieodległego od mojego miasta Jawora. Postanowił rozpocząć swą przygodę ze ściganiem od Białego Kościoła, tak jak ja 3 lata temu. O ile wiem, zdecydował, że na Białym Kościele się nie skończy. Tak trzymać!
Poprzedniego dnia położyłem się spać wyjątkowo wcześnie. Zostawiłem sobie na sen - bagatela - 10 godzin, od 22 do 8, podczas gdy normalnie z konieczności sypiam po 5-6 h. Na śniadanie postawiłem na sprawdzony dawniej patent - jajecznicę z makaronem. Choć można to uznać za dość ciężkostrawną potrawę, mogłem sobie na nią pozwolić - wyścig zaczynał się o 14:00. Niezaprzeczalna zaleta: pozbycie się efektu ssania aż do końca wyścigu. Zapakowałem w camelbak, prócz wody, pompkę, dętkę, skuwacz i przydatne w drodze powrotnej lampki. Po czym ruszyłem w drogę.
Z domu wyjechałem o 10:00, po drodze na dworzec zajeżdżając na Orlen dopompować świeżo wymienioną przednią oponę na 4,5 bar. Na stacji przy kasie niespodzianka: od 16 do 22 września we wszystkich pociągach osobowych można przewieźć rower za friko. W weekend to żadna oszczędność wobec 1 zł za bilet na przewóz roweru. W tygodniu - owszem, normalnie dopłata kosztuje 5,5 zł do każdego biletu. Wygodnym szynobusem Kolei Dolnośląskich dojechałem punktualnie na 11:25 do Wrocławia. Po 10 minutach przesiadka, z przeprawą przez cały remontowany dworzec, do klasycznego EZTa PR sunącego do Międzylesia. Po chwili przedział bagażowy zapełnił się rowerami, i niekiedy ich właścicielami. 11:45 - rozlega się konduktorski gwizd, czy jak kto woli fachowo Rp11, i wszystkomówiące "66 327 - odjazd!"
odprawa
fot. Piotr Szostek
w doborowym towarzystwie ;-) - po zapisach
fot. Radosław Kwiatkowski, Express Strzeliński
Na miejsce dotarliśmy tuż przed 13:00. Ok. 20 minut zajęła mnie odprawa, po czym w ramach rozgrzewki udałem się na objazd w mniejszym stopniu końcowego, a później w większym - początkowego odcinka trasy. Nie licząc zmienionej lokalizacji startu, gdyż 3 lata temu startowaliśmy z innego ośrodka nad tym samym jeziorem, przynajmniej początek się nie zmienił. Wnioski z rekonesansu były następujące: zająć dobre miejsce na starcie, wyrwać na asfaltowym podjeździe do przodu, bez obaw cisnąć na pierwszym sypkim zjeździe, po czym zarośniętą polną drogą ok. 2-4 kilometra jechać najpierw z lewej, a później tylko środkiem. Na ów drodze inaczej jechać się po prostu nie dało - skutecznie uniemożliwiały to głębokie koleiny.
Na linii startu zaczęliśmy ustawiać się ok. 13:50. Czułem się wyśmienicie. Odpowiedni wypoczynek, a może i późna pora startu, zrobiły swoje. Mając w pamięci doświadczenia z Bikemaratonów w postaci nieco gorszych wyników spowodowanych - w moim odczuciu - pozycją na starcie, postanowiłem zająć w (jedynym) sektorze lepsze miejsce. I udało się - stałem na lewym brzegu drugiej linii zawodników. W końcu stało się. Przemówił organizator, przemówił ksiądz (i pokropił), pistolet wystrzelił (nie bez problemów (-; ) - i ruszyliśmy. Start nastąpił z niewielkim, pięciominutowym opóźnieniem.
tuż przed startem
fot. Hanna Buczkowska - Słowo Regionu Strzelińskiego
Moja świeżo ułożona "strategia" startowa w połączeniu z odpowiednią pozycją na starcie zdała egzamin. Na pierwszej prostej zdołałem objechać kilku zawodników, po czym na krótkim asfaltowym podjeździe za pierwszym zakrętem znalazłem się na czele peletonu, tuż za goniącymi w ucieczce Markiem Alchimowiczem i Pawłem Wawrzyńskim. Chwile te uwiecznił obiektyw pana Franciszka Cygala.
fot. Franciszek Cygal
Niebagatelną jak na mnie, trzecią pozycję straciłem tuż przed wjazdem na polny singiel otoczony koleinami, gdzie najwidoczniej nie ja jeden wiedziałem, że wiele będzie zależeć od kolejności wjazdu. Wyprzedziło mnie trzech zawodników i od tego czasu do ok. ósmego kilometra jechałem prawdopodobnie szósty. Nie było więc tak pięknie jak w pierwszych minutach, ale i nie najgorzej.
Podjazd na górę Gromnik od 8 do ok. 10. kilometra dał mnie nieco w kość. Mówiąc krótko, wyszedł brak treningów na podjazdach. Jednak uparcie gnałem co sił pod górę, świadom, że przy mojej technice, choć wiele się poprawiło w tej kwestii, moją przewagą są podjazdy i musi być ona jak największa, gdyż pewnie stracę na zjazdach. Obawy były nieuzasadnione - na zjeździe z Gromnika nie straciłem. Na początku podjazdu wyprzedziłem jednego z tych, którzy wyprzedzili mnie na wjeździe w teren (nr 8, jak się okazało zwycięzca w kat. junior), natomiast w 3/4 ów podjazdu wyprzedził mnie Jakub, z którym przyjechaliśmy pociągiem z Wrocławia. Wjeżdżając na sam wierzchołek góry wskoczyłem chyba na właściwe obroty, albo zwyczajnie się rozgrzałem, albo zaczął działać wciągnięty na początku podjazdu żel. W każdym razie podjazd, mimo takiego jak przedtem, albo nawet ciut mocniejszego nachylenia, przestał mnie męczyć. Od początku było nieźle, ale teraz pojawiła się moc.
Przed Gromnikiem. Fot. Piotr Szostek
Techniczny zjazd z Gromnika - bez przeszkód. Mały zgrzyt to ostry zakręt przed samym zjazdem, w którym nie wyrobiłem i musiałem wypiąć się z SPD i błyskawicznie obrócić rower "ręcznie". Całość zajęła dosłownie sekundy, ale pozostaje niesmak, że to jednak nie cały maraton non-stop (choć z siodła nie zsiadłem, trzeba było się podeprzeć nogą). Problem z takimi zakrętami wychodził już podczas treningów w lasku na singlu na stoku w kierunku torów (za hopkami), muszę więc nad tym pracować.
Po właściwym "zjeździe" terenem, można powiedzieć dwustopniowym: stok Gromnika, a następnie mniejszy kamienisty wyjazd na szosę, nastąpił wjazd na długą asfaltową prostą. No, powiedzmy nie tyle prostą, co długi łuk. Tam najpierw usiadłem na koło, a następnie wyprzedziłem jednego zawodnika. Według kalkulacji, o której wtedy nie myślałem, a którą analizuję teraz - mogłem wtedy być piąty. Szczęście nie potrwało jednak długo, bowiem objechany najpierw zrewanżował się tym samym: choć zdążyłem uciec spory kawałek, dogonił mnie i siadł na koło, następnie zaś za zakrętem na węższą drogę uciekł.
Kawałek dalej, we wsi, do której prowadził asfalt, katastrofa. Gnając na największym przełożeniu, wówczas po pewnym "odpoczynku" na dłuższym asfaltowym odcinku ponad 30 km na godzinę, posugerowałem się ciut krzywo ustawioną strzałką i wjechałem przez otwartą bramę w podwórze, przejeżdżając kilkadziesiąt metrów. Wnet wybiegł gospodarz, krzycząc że pomyliłem trasę. Momentalnie zawróciłem na podjeździe pod górkę prowadzącą do gospodarskiego pola, panicznie kręcąc co sił w kierunku szosy, na której zakręt znajdował się oczywiście ZA gospodarstwem! Daremne były moje starania - ktoś w tym czasie zdołał mnie objechać i, sądząc po koszulce, był to najpewniej "junior" z numerem 8 oraz jeszcze ktoś. Jadący po mnie problemu w tym miejscu raczej nie mieli, po moim wyjeździe gospodarz zamknął bramę. Ja, wnerwiony tym, co strzeliło mnie do głowy, by skręcić w to podwórze, pojechałem niezmiennym tempem po właściwej już, idealnie oznakowanej trasie. Podkreślam swój błąd. co do jakości oznakowania firma Grabek Promotion może się uczyć.
Skoro o Bikemaratonie mowa, kawałek dalej pojawił się spory odcinek typowy dla tej serii. Mianowicie: długa, niewymagająca droga polna z jednym zakrętem i lekkim zjazdem. Na mej twarzy pojawił się na chwilę diabelski uśmieszek, a przez myśl przeszło wspomnienie tak niezwykle górskich edycji, jak wrocławska na nowej trasie, czy poznańska... Tymczasem trasa pokazała pazurek: ubity dukt zmienił się w piaskownicę! Po kilkudziesięciosekundowej zabawie w fale Dunaju mogłem już nieskromnie powiedzieć, że jestem dumny ze swoich umiejętności i nowych opon. Na Saugaro 2.0, niededykowanych na taką "nawierzchnię", dało się to przejechać. Dalej droga przekształciła się najpierw w polny "singiel", a później w krótki leśny dukt. Przy jego zakończeniu, za mikroskopijnym podjazdem przy wjeździe na szosę, na zakręcie tradycyjnie stał operator Telewizji Strzelin.
Mniej-więcej od tego momentu, ok. 5 kilometrów do mety, trasa przebiegała lekkim zjazdem niemal wyłącznie po asfalcie. To akurat jedna z nielicznych wg mnie ujemnych stron tego mini maratonu i sądzę, że fajnie byłoby, gdyby w przyszłych rajdach przy zachowaniu trasy przejezdnej dla każdego, o co w tym terenie nie powinno być trudno, udało się ten odcinek zastąpić czymś terenowym. Póki co jednak jedyny teren przed metą to delikatnie pofałdowana wąska ścieżka do ośrodka wypoczynkowego. Przed startem zdążyłem ją sprawdzić, dlatego wiedząc, że zbliżam się do mety, przejechałem ją tak szybko jak potrafiłem i - jak należy - z impetem wpadłem na metę. Wrażenie niesamowite. Wlatuję na metę, podczas gdy pani spikerka przy biurze zawodów odczytuje mój numer, imię i nazwisko, tuż po zatrzymaniu otrzymuję pamiątkowy medal za ukończenie. Mija jeszcze kilka minut, nim słyszę "i dojechała już pierwsza dziesiątka"...
Meta. fot. Franciszek Cygal
W oczekiwaniu na wyniki fot. Hanna Buczkowska
W oczekiwaniu na wyniki i losowanie nagród fot. Piotr Szostek
wynik:
kategoria AMATOR /wszyscy od 18 l. wzwyż/
miejsce: 7 w kategorii, 8 open (na 65 startujących)
czas: 1:04:53
dla porównania mój wynik z dokładnie tej samej trasy z 2008 r.:
13 w kategorii, 18 open (na 44 startujących), 1:13:55
Jak na start po długiej przerwie, z praktycznie żadną bazą kilometrową z tego roku, z treningiem bez ładu i składu który nie sposób treningiem nazwać (wot, trochę techniki w lasku) - jestem niezwykle zadowolony. Nie muszę chyba pisać, że apetyt rośnie w miarę jeżdżenia... ale na tym skończę. Co za dużo, to nie zdrowo.
relacje w Internecie:
- Słowo Regionu Strzelińskiego
- Express Strzeliński
słowo od organizatora:
- Białykościół.pl
Organizatorom dziękuję za świetny rajd! Pozdrawiam wymienionych w tekście i niewymienionych.Z niewymienionych - w szczególności Mateusza. Mateusz przyjechał na rajd z nieodległego od mojego miasta Jawora. Postanowił rozpocząć swą przygodę ze ściganiem od Białego Kościoła, tak jak ja 3 lata temu. O ile wiem, zdecydował, że na Białym Kościele się nie skończy. Tak trzymać!
Morpheo
